GRAND CANYON DU VERDON

Jest piekny majowy dzien.

Nasza wyprawe do wielkiego kanionu rozpoczynamy w lezacej nad jeziorem Lac de Sainte Croix i nalezacej do grupy najbardziej malowniczych wiosek francuskich – wiosce Moustiers-Ste-Marie.

Wioska ta slynie z wyrobu znanego i wykwintnego fajansu oraz jako miejsce pielgrzymek. Charakteryzuje sie tez typowa prowansalska zabudowa z waskimi uliczkami i kolorowymi domami z wielobarwnymi okiennicami.

Moustiers-Ste-Marie jest jakby wtloczone miedzy gory i taki ma tez charakter.

Nawet wodospad i strumyk plynacy przez wioske pod lukowym, kamiennym mostem, jeszcze podkreslaja to wszystko.

Juz na pierwszy rzut oka zauwazamy liczne pracownie produkujace i oferujace wyroby z fajansu. Mozna wiec kupic bezposrednio od producenta.

Do wyboru jest fajans kolorowy i bialy w przerozne wzory.

Fajans kolorowy jest w porownaniu z bialym stosunkowo tani, ten drugi zas jet bardzo drogi.

Podobnie jak wiekszosc prowansalskich miejscowosci i ta okryta jest legenda.

Dotyczy ona zawieszonej miedzy gorami zlocistej gwiazdy, ktora utrzymywana jest na lancuchach.

Legenda ta mowi, ze jeden z uczestnikow wypraw krzyzowych dostajac sie do saracenskiej niewoli obiecal, ze kiedy uda mu sie wrocic do domu zawiesi w swojej wiosce zlota gwiazde na lancuchach symbolizujacych jego niewole.

Tyle legenda – miedzy szczytami gorskimi panujacymi nad wioska widac teraz, patrzac w strone kapliczki, wiszaca gwiazde.

Udajemy sie droga poprzez kamienny mostek na dziedziniec, na ktorym stoi zabytkowy, XII-wieczny kosciol z dzwonnica w stylu lombardyjskim – kosciol Notre-Dame-de- l´Assomption.

Czas aby sie troche posilic i popic lyk wody przed czekajaca nas wkrotce wspinaczka.

Przeplywajacy strumyk dzieli wioske jakby na dwie czesci.

Jak zwykle zauroczeni jestesmy pieknymi kolorami i tymi tak typowymi dla Prowansji detalami zdobiacymi domostwa.

Wszystko to, co juz wczesniej moglismy wyczytac o tej wiosce zgadza sie z opisami – po prostu pieknie tu!

Udajemy sie gorska sciezka zgodnie z oznakowanym szlakiem i pokonujac liczne kamienne schody wspinamy sie obok mijanych przez nas kolejnych przystankow drogi krzyzowej w kierunku kapliczki, ktora jest naszym celem.

Podczas naszej wspinaczki od czasu do czasu podziwiamy wspaniale widoki – cala wioska i dolina wraz z jeziorem Lac-de-Sainte-Croix widoczne sa jak na dloni.

Musimy uwazac, bo caly czas osuwaja sie spod nog kamienie.

Docieramy do tego malego kosciolka – celu pielgrzymek i czas wreszcie na odpoczynek.  Przed tym jednak jeszcze uwieczniamy sie w pamiatkowej ksiedze gosci po czym siadamy na murku obok malego skweru.

Schodzimy do wioski i posilamy sie doskonalymi crepés, tj. francuskimi nalesnikami.

Kazdy wybiera sobie jak zwykle inne nadzienie - ja wybieram z miodem lawendowym... Pycha!

Spedzamy jeszcze troche czasu we wiosce po czym powoli zjezdzamy w doline, by rozpoczac nasz szlak wzdluz Kanionu du Verdon.

Chwilami towarzyszy nam prawdziwy strach i walczymy z wystepujaca „gesia skorka” – prawdziwe emocje...

Basia co chwile nawoluje do wolniejszej jazdy – za kierownica moj mlodszy syn -Wojtek, bardzo opanowany i pozornie spokojny.

Szlak ten jest rzeczywiscie niesamowity i wymaga od kierowcy pelnej koncentracji i niezwyklej ostroznosci.

Trudy jazdy rekompensowane sa wspanialymi widokami – pod nami kanion, a prosto przed nami kolejne gorskie sciany, wzdluz ktorych poruszamy sie do przodu.

Pozostaly wrazenia, ktore trudno bedzie zapomniec...

Przy drodze czesto spotykamy male parkingi z punktami widokowymi.

Miesci sie tu z reguly jeden samochod, ale to starcza. Na wiekszych parkingach stoi po kilka samochodow, ale nie widac przy nich zadnych ludzi.

Patrzac w dol przeleczy widzimy jednak dlaczego – wielu wybralo sie z plecakami w dol kanionu.

Musza wpierw pokonac kilkaset metrow roznicy poziomu, bo kanion miejscami siega nawet 700 metrow glebokosci.

Wrazenia pewnie beda jednak wysmienite...

Nie jestesmy przygotowani na takie eskapady wiec jedziemy dalej i powoli zjezdzamy w doline.

Musielismy nieco zmienic przebieg naszej wyprawy, bo przed nami droga zostala zamknieta – pewnie usunely sie skaly blokujac szlak...

Caly czas podziwiamy rozlegle widoki.

Docieramy do rzeki i korzystamy z chwilowej ochlody – woda jest niesamowicie zimna.

W rzece woda jest bardzo czysta i widac mnostwo wielkich ryb, ktore szacujemy na pstragi.

Przy brzegu i w wodzie stoja wedkarze lowiacy „na muche”. Mamy wrazenie, ze te ryby mozna rownie dobrze wylowic rekoma...

Powoli udajemy sie juz w droge powrotna do Meounes-Les-Montrieux, do naszej kwatery.

Jedziemy teraz druga strona kanionu omijajac po drodze rozlegle tereny wojskowe i pozostawiajac obok Draguignan i Brignoles.

Do domu wracamy wieczorem.

Byl to kolejny bardzo urozmaicony i pelen wrazen dzien w Prowansji.

Na jutro zaplanowalismy sobie Marsylie...